تلويزيون كه تو را داد نشان، خنديدم

ديدمت خنده چو بر روي لبان، خنديدم

من از اينكه پس از ايّام غم و صبر و سكوت

قدرتت بر همگان گشت عيان، خنديدم

گفته بودي كه شكست تو خيالي خام است

منِ ناپخته ي بشكسته دهان خنديدم

خود به گود آمدي امّا چو ندادند رهت

با كليد تو حسن كرد چنان، خنديدم

باز با آمدن و رفتن نامت بازار،

نوسان كرد و من از اين نوسان خنديدم

سكّه و ارز كه از نام تو شد سجده نشين

بعد تو، باز به قدقامتشان خنديدم!

خبر حبس عزيزان تو حيرانم كرد

ولي از شورش زندان زنان خنديدم

راستي "ميم – ه " هم آمده، چشمت روشن!

ديدم از آب نخورد آب تكان، خنديدم

تا شنيدم كه تو گفتي به سلامت بوده

انتخابات، چنان نعره زنان خنديدم!

باز هم كشور ما و يد طولاي شما

ريش و قيچي همه دست خودتان؛ خنديدم!

«بخت حافظ گر از اين گونه مدد خواهد كرد

زلف معشوقه بدست دگران»^۱؛ خنديدم